فلوت سحرآمیز

برای آن نقطه‌ی سیاهی که در میان نقاط دیگر گم شده بود.

برای همه‌ی آن چیزهایی که در قلبم نسبت به حرف‌های تیره‌ات احساس می‌کنم, و من می‌فهممش، آن تیرگی را. برای آغوشی که هیچوقت جرئتش را تا به امروز پیدا نکردم، برای تمامی احساساتی که با ما در میان می‌گذاری‌اش و برای نگاه امشبم به تو؛ که من می‌شناسمت و تو آن بالا ایستاده‌ای و من می‌دانم که درد می‌کشی- شاید در لحظه نه، اما شب در خانه‌ات چرا- و برای باز شدن لب‌هایم برای گفتن این کلمات؛ که بدانی «که این سکوت و ابتذال زاییده‌ی زندگی در این زندانی‌ است که آن تو نیست، که مال تو نیست، که شایسته‌ی تو نیست.»